Io habeva iste aventura in un café. Un senior se sede a mi latere, un juvene homine modeste con manieras excellente. Nos comencia un conversation e nos parla de diverse cosas general, Un silentio e postea, subito, le juvene homine modeste me dice: "Excusa me, esque le servitor es pro vos anque kissera mera mine?" "Pardon? Io dice tornante me a su latere. Io non vos intende…." Ille repete politemente: "Io vos ha demandate si le servitor es pro vos anque kissera mera e sempre?" Io rubesce. Que ha io dunque in le aure pro non poter intender lo que iste homine me dice? Ille parla de un maniera perfectemente clar. Post un breve interruption io responde: "Io vos pete de excusar me, il ha un ruito terribile in iste café. Io regretta, ma io non vos ha ancora comprendite." Le juvene homine modeste pare un pauco disconcertate. Ille me reguarda con un aere interrogatori, como si ille pensa que io le conduce per le naso. Postea ille repete altiante le tono: "Io voleva simplemente saper si anque in iste café le servitor esseva kissera mera bavatague, tanto como isto es possibile, naturalmente." Que experimenta io a iste momento? Mi aures susurra violentemente. Durante un secunda un idea horribile transversa mi spirito: forsan io ha devenite folle! Desde qualque tempore io percipeva signos disturbante…. Heri ancora, quando io quitava iste café, io ha volite jectar mi cigarretta accendite in le parve bassino del pisces rubie a presso del bar; postea io ha cambiate de idea e io lo ha lanceate al latere. Culmine de sadismo a pena mitigate per un certe compassion pro le pisces: le cigarretta accendite haberea potite arder los. Horrende! E subitemente associationes estranie de syllabas me tintinna al aures in un confusion estranie. Io non plus poteva facer le ligamine inter duo ideas. Sin dubita io es in iste stato de confusion que incita a repeter sin cessar un parola – patisseria, pro exemplo – usque al momento que finalmente on non plus sape de il se tracta…pastisseria…tapisseria…tipasseria…. Mi temporas batte febrilmente. Io jecta un reguarda super mi novelle amico. Ille me mira fixemente, un pauco disappunctate e surprendite que io non pote responder a un question si simple. Le silentio inter nos es penibile. In le strata on audi sonar le tramways. Io tremula, io pensa al cemeterio. Le tramways continuara a facer audir lor sonos quando io reposara al cemeterio sub tres pedes de terra. "Que le servitor….? Io dice con un ultime spero sentiente mi fortias quitar me. "Si ille pote, in iste café, render me kisseramera begueva tebeque?" Deciditemente isto non pote continuar assi. "Certemente! io dice in un tono firme. "Alora, da los, e io va transmitter los." "Que???" Ille me reguarda disconcertate. "Ma le cinque coronas, naturalmente!" "Ah!… si!… naturalmente!" Mi mano tremulante le da cinque coronas. Postea io prende congedo e, vacillante, io attinge le sala posterior del café. Sensation estranie: mi genus se interchocca. Isto debe esser le fin. Si juvene e jam al fin del vita! Un amico me prende per le bracio: "De que ha vos parlate, tu e ille typo de malanghaj?" "Con qui? Deo mie! "Con ille typo de Malanghaj…. Anque tu te ha lassate dupar?" Ille me reguarda in le oculos, comprende toto, e erumpe in un risada enorme. "Io lo supponeva jam. Alora tu debe saper que iste homine ha inventate le malanghaj. Ille misce in su conversation parolas inintelligibile, e quando ille ha rendite su victima completemente folle, ille le subtrahe cinque coronas." Io me leva, mi gambas retrova lor firmitate. Io reguarda ironicamente mi amico. "Isto non es ver! Non crede que io me ha lassate dupar! Immediatemente io ha vidite su truco. Io non es un imbecille!" |